Door: Mark Hendriks
Vorige week las ik op nos.nl over het voorstel van architect Jurgen van der Ploeg om de muur die de Amerikaanse president Trump wil bouwen langs de Mexicaanse grens te gebruiken voor het opwekken van duurzame energie.
In plaats van beton en prikkeldraad denkt de architect aan een zogenoemde power wall die volledig uit zonnepanelen bestaat. Een tamelijk afwijkend standpunt in deze vlijmscherp gepolariseerde tijd. Daarover zei hij: ‘We kunnen over die muur zeuren, of we denken na over hoe we er het beste van maken.’ Je hoort dit soort redeneringen vaker. Ontwerpers die meewerken aan een nieuwbouwwijk in een kwetsbaar landschap, doen dat naar eigen zeggen om te zorgen dat iets wat niet tegen is te houden toch op een goede manier gebeurt.
Soms kan ik daar wel in meegaan, maar de muur van Trump is allesbehalve een project ‘waar we het beste van moeten maken’. Het zorgt voor uitsluiting en discriminatie en brengt diplomatieke en economische betrekkingen in gevaar. Ik verwacht juist dat we blijven ‘zeuren’, ook al kan zo’n muur het hele Amerikaanse continent van elektriciteit voorzien.
Ik heb Van der Ploeg per e-mail naar zijn beweegredenen gevraagd. Zijn antwoord stelde me enigszins gerust. Hij vindt oprecht dat het weinig zin heeft om tegen de plannen van Trump in te gaan. Volgens hem is het effectiever om de muur, hoe ongewenst ook, te gebruiken om de schade van Trumps beleid zo klein mogelijk te houden – de gevolgen van klimaatverandering zijn daar volgens Van der Ploeg een pregnant voorbeeld van.
Om zijn geloof in een goede afloop te illustreren stuurde Van der Ploeg een tekening mee. Van de muur over vier jaar: geen onneembare vesting, maar een ‘groene poort’ die nieuwkomers welkom heet in het land van president Michelle Obama.
Deze column is eerder gepubliceerd in het Blauwe Kamer E-zine van januari. Benieuwd naar de rest van deze editie? Neem nu een kennismakingsabonnement voor maar € 12,50.
Illustratie: Faro Architecten